Uzun zaman oldu sana yazmayalı.. Kaç kere yazmaya çalıştım da yazamadım veya kaç kere yazdıklarımı sildim de gönderemedim bilmiyorum.. Söylenecek ya da söylenmesi gereken ne kaldı onu da bilmiyorum..
Ne zaman seni unuttum desem daha bir giriyorsun aklıma.. Yeniden başlıyorum kaldığım yerden seni sevmeye.. Hemde hiç akıllanmadan aynı hataları yaparak ve beni üzeceğini bile bile.. Bazı şeyler elimizde olmuyor işte.. Ne yaparsak yapalım sonuçları değiştiremiyoruz.. Sevginin her engeli aşabileceğini sanıyordum.. Yanılmışım.. Sevgim sadece kendimi kandırmamı sağlamış.. Gördüm ki sevgi karşılıklı olunca sevgiymiş.. Tek taraflı değil..
Ne kadar zaman oldu ayrılalı? Yaşıyor muyum sanıyorsun? Doğan günleri kendimce batırıyorum. Tükenmek bilmeyen zamanı tüketmeye çalışıyorum.. Hiç bir zaman düşündüğün kadar güçlü olamadım. Mantıklı laflarıma sözlerime bakma sen, ne görüyorsan o kadarım ben. Sarıldığım son parçamdın onun için savaştım ve seni hep sevdim, becerebildiğim kadarıyla..
Belki kızgın belki umursamaz belki dolu gözlerle okuyorsundur bu yazıyı, kim bilir... Ama ben seninle bir şeyler paylaşmayı, gözlerini hayal etmeyi o kadar özlemiştim ki anlatamam.. İşte şimdi hayal bile olsa yanımdasın.. Sıcaklığını hissediyorum, gözlerine bakıyorum.. Seni yaşamak her şeye rağmen o kadar güzeldi ki.. Hep “insanlar senin izin verdiğin kadar seni üzebilir” demiştim hatırlarsan. Sana çok ama çok izin vermişim anlaşılan..
“Aşk sınandıkça vardır. Aşk her şeye rağmen var olmadır.. Bir bakıma savaştır kendi çapında. Ve bu savaşta tek yenilen aşkımız oldu..”
