Bir damla umut ışığının penceredeki aksidir sessizce...
Umutla ve güvenle dışarıya bakabilmektir...
Aydınlık...
Bir ırmak uğultusunun kulaklardaki sessiz yürüyüşü ve ona inat lavantaların etrafa koku serpiştirmesidir.
Umutsuzluğun ve kimsesizliğin suya dökümüdür.Bazen tek bazen de birkaç damla ile...Ve bir sanattır kendince. Bir anlayış bir masal...Suyun kâğıda, tuvale, notaya dökümüdür.Istırap dolu geçmişin, umut meş’alesiyle Olympos’a doğru maratonudur.Bir yarış, bir rekabet, bir mutluluk... Zeytin yapraklarıyla süslü bir taç ve kırmızı kurdeleden başka ne olabilir ki mükâfat...
Bir çift göz ve karanlık...
Zifiri karanlıkta tek bir ışık...
Sokak lâmbası altında geleceğe dair denklemler kuran; onları elekten geçirip mutlu olan...
Mutluluk...
Küçük çocuğun elma şekeri, köy delikanlısının terlemiş alnı, Nevruz ateşi üstünden zıplayarak geçen körpe ceylânın göz nuru... Hepsi ama hepsi bana onu hatırlatır.
Hatırlatır...
Hatırlatır ama nasıl hatırlatır...
İnce bir kilimin üstünde gelecek bir haberi bekleyerek.
Sitem ederek, yas tutarak ve ellerini havaya kaldırıpTanrı’dan su dileyerek. Mecnûn’un Tanrı’dan istediği gibi...Kâbe’nin önünde sessiz ve çelimsiz...
Gözler ve yaşlar...
Birleşir ve koşarlar hayata...Sonunda adını koyabildi insanlar... Adına “ağlamak” dediler bu sevdanın...
