Susuyorum artık… Sustukça susuyorum.... Sustukça,
üzerime gelen insanlardan kurtarmak için ruhumu,
suskunluğuma sarılıyorum.
Ama yine de saplanıyor
yüreğime bazı kelimeler. Bazıları da acıtıyor üstelik…
Sessiz geceler benim için sığınılan bir liman sanki.
Kendimi bulup bulup kaybettiğim karanlıkta,
şöyle bir uğradığım kelime hazinem de
bir anlam ifade etmiyor.
Düşünüyorum da bu güne kadar hep;
gibi yazmışım, gibi okumuşum, gibi söylemişim
Elbette hiçbir şey, ben ol deyince olmaz.
Bunu biliyorum ama zaman da geçiyor hızla.
Tükenmez sandığım bütün sözler bitiyor
ve ben de yavaş yavaş tükeniyorum…
Onca yıldan sonra; hayata dair ne kaldı ki elimde?
Kocaman bir hiç! Öyleyse neden bunca çaba, neye bunca isyan…
Öyle anlamsızki yaşadığım hayat.
Her şey az sonra gerçekleşecekmiş gibi duruyor,
elimi uzatıyorum tutmak için, kayboluyor.
Benim dışımda kopuyor bütün kıyametler ve ben kendime uyan bir kıyamet beğenmiyorum bile
Kalbime bir kurşun sıkacak gönüllü katilimi
arıyorum ya da yüreğime su serpecek elin sahibini…
Toprağa ateşi düşürecek,
denizi yakamozlarla süsleyecek sesin sahibini…
Artık basit şeyler bekliyorum yaşamdan.
Örneğin,
kimselerin bilmediği sırlarım olmalı ölürken…
Kimselerin gitmediği sokaklarım olmalı…
İçimi kanatan özlemlerle yaşlanıp, sonra da sessizce
gitmeliyim bu dünyadan.
İşte yine susuyorum; siyah bir geceye
dönüyor her anım ve okuduğum her şiir
kanatıyor yaralarımı. İçimdeki çocuk ölüyor…
Yalancı gülümseyişlerle beni ciddiyete
çağıran insanları da önemsemiyorum.
Elimden kayıp gidenlerden korkmadığımı bilmiyor ki hiç biri …
YALAN DÜNYAM, YALANCI BAHARIM..
ÇABUK ,TÜKENDİN…HEMDE ÇOK ÇABUK..
