Sen ey! Büyük YALNIZLIK...
Bir SEN terketmedin beni...
Sözlerim kesildi aniden,konuşamaz,yazamaz oldum...
Oysa vardı söyleyeceklerim sana dair...
Ama bulamadım hangi kelime anlatır beni sana?
Bulmak isterdim,bulup söylemek..
Belki...anlardın beni.
Sanki her söz eksik biraz seni anlatmaya,şaşırdım,nasıl olur da konuşamaz
insan bu kadar anlatacak şeyi varken...
Uzun zaman oldu karalayamadım iki satır.oysa anlatmak isterdim seni kıta
kıta...olsun isterdim,olmadı...
Oldurmak isterdim,
Belki...o zaman anlardın beni.
Sen gittin aşk bana kaldı,aşk yakışanda kalırmış.
Ardından siyah geceler kol gezdi yüreğimde,
Ben sol yanımı öldürdüm de Siyah'a büründüm.Kimse girmesin diye
yüreğime,aşka küstüm.
Yazamıyordum demiştim ya işte yazdım...acaba hiç yazmasamıydım?
Ben seni aşk sanmıştım,yanılmışım...öyle olsan yanımda kalırdın.
Şimdi,
seni sevdiğimi unut,
Vazgectim seni sevmekten
Dönsen de tanımaz yüreğim yüreğini,en iyisi unutmalı bu yalan olmuş
İKİLİYİ...
Çaresiz bilinmezliğim...ard arda darbeler yedin.
Bekledin...bekledin.
Yalınayak yollardan geçtim,
Ayağıma cam kırıkları battı...
Kanadı...kanadı...
Aslında kanayan yaram değildi,
Yabancı değil ,yalancı gözlere baktım.
Sonra döndüm aynaya uzun uzun,
Kendimi tanımıyormuşçasına,
Kimim,neyim dedim.
Ne yapmalıyım...ne yapmalıyım..
Sonra güneşe döndüm yüzümü,
Her defasında yeni bir gün başlıyor...
Avuttum,avuttum.
Öyle durgun...
Bir nehir geldi gözüme.
Bir çocuk güleç yüzlü,
Bir sen geldin beklenmeyen,
Engellendiğim senden...
Bakışım,
Sırılsıklam,sorgusuz oluşum.
Ayaklarım değildi kanayan...
Ben değildim aslında!
Sana umarsızca davranan,
Ben değildim...
