Alışsaydım farklı olurdum inan, alışsaydım sensizliğe daha mutlu olurdum.Ama değilim, yanıyor içim...
Ve hiçbir yağmur söndüremiyor bu yangını...
Bir umut bekliyorum kendi kendine sönsün diye. Ah anlasaydın beni, ah bilseydin seni ne kadar çok sevdiğimi...
Şimdi yanan, yüreğim değil, aşk ateşi olurdu.Vazgeçtim beklemekten gelmeyeceksin. Ne acı bir gerçek. Kimi koyayım yerine, kiminle avutayım kendimi? Kimi sen sayayımda sarılayım boynuna? kimin elerinin sıcaklığını hissedeyim?
Bu kadar acımasız olmamalıydın yar, ben seni böyle tanımamıştım çünkü. Kocaman bir yüreğin vardı ben o yürekte oldugum için şanslıydım.
Çok seviyordun beni yada ben öyle sanırdım. Hiç bitmeycek diye düşünürdüm, öyle ya büyüktü bizim aşkımız, özeldi.Hayatta iyi yada kötü ne varsa hep birlikte paylaşacaktık, birbirimiz için yaşayacaktık.
BAŞKALARI İLE MUTLU OLMA İHTİMALİ AKLIMIZDAN BİLE GEÇMEZDİ.
Yolumuzu aşkımız aydınlatacak biz o yolda yürüyecektik hiç durmadan.Derken, seni kendine bağlayan o yürek koyboldu birden... şimdi yüreğinin yerinde bir taş var, yoksa bu kadar vurdumduymaz olamazdın... her giden bahanesini yaratır her giden acımasızdır, ama sana konduramıyorum bunu. Kimbilir, belkide sensizliği kendime konduramıyorumdur.
Bu yüzdendir haykırışım.Alışılmıyor, sensizlik kabullenilecek bir şey değil. Acım büyüyor bu yüzden.
Her acı geçer biliyorum ama niye bu kadar uzun sürdü bu sefer. niye yarı ölü gibiyim hala? Her şeyde seni arıyorum lanet olsun!!! Madem gidecektin söylemeliydin bana sensizliğe nasıl dayanılacağını. İnsanın yüreğinin yarasını atıp gitmesi mümkün değilki ben yapamıyorum sen yap hadi. Son kez gel yanıma, çıkar yüreğimi yerinden va al gotür nereye istersen. At bir kenara öyle kalsın...
Yok yok, kendi kendinede sönmeyecek bu yangın. Ben yaşadıkça yanmaya devam edecek içten içten.
En azından bir tesellim var... bundan böyle hiç kimse yeni bir yangın başlatamayacak yüreğimde,bir daha yaralayamıyacak beni...!!
Acım o kadar derinki, kimse bir daha ACITAMIYACAK İÇİMİ..
