'Yalnız hüznü vardır kalbi olanın..'
Çünkü hep vurulan odur,
'O'nun hatırı için asla vurmayacağını bilen ve 'O'ndan çekinmeyen, muhatabları tarafından..
O yalnızca hüzünlenir ..
'O'nda olmanın, onlara verilecek cevabıdır çünkü hüzün..
Bile bile vurulmaktır yani hüznün adı..
Yoksa yüreği olanın hüznü, ne nikotin tadında alışkanlık yapan arabesk bir hüzün,
Ne de, maddeten ve mânen, bir nev'i 'O'nu hiçe saymak demek olan, YEİS anlamındakidir. .
Daim O'nunla olana, bize 'O'ndan ve hak Resulu'nden ulaşan mesajlar doğrultusunda o cephede zaten hüzün yok..
Hüznü sevinçlere, korkusuzluklara, itmi'nana çeviren O'dur çünkü..
Hüzünlerin karşılığı hep O'ndadır, hep O'ncadır..
Ne boşa giden gözyaşı, ne de sevince çevrilmemiş hüzün vardır katında..
Yani:
"O'nun boyası"na boyanmaktır hüzün.
Aşkı olmayanın hüznü de olmaz!..
İslam'sa, baştan sona bir hüzün medeniyetidir..
Dıştan, tek tek hüzün tuğlalarıyla örülmüş, muhteşem saadet saraylarının nazenin konuğu olur insan..
O en Sevgili'nin adıdır hüzün..
Ve hüznü daim soluklayan gök erlerince:
İbrahimce..Eyyubca..Yunusca..Yusufca..İsaca..
Aişece..Sümeyyece..Mus'abca...
.............
Hep hüzün yağar yüreklere, ötelerden...
O'nun boyasına boyanmanın adıysa hüzün,
Ve O'nun boyası 'Aşk'sa..Elbet hüzün, aşkın adıdır..
'Ve aslolan aşktır kainatta, gerisi vesaire..'
Kalbi olanların çok az olduğu bu yitik çağda hüzünlenmek bir ayrıcalıktır..
Hüznü taşımak ta..
Ayşe Reşad
