damram yine herzamanki gibi süper bi paylasım,beni cok duygulandırdı benimde böyle yıkık bi köprüm var.
kac kere tamir etmeyi denedim ama olmuyor, kardesim daha o olgunlukta degil,bu sefer bende ördüm o duvarı artık onları görmüyorum, bu günlük hayatımı özlemekten ve üzülmekten cıkardı.
yoruldum ugrasmaktan belkide kötüsü cokta benimle ilgisi olmayıp benciligiyle etrafındaki herkesiincitmesi, özeliklede babamı incitmesi dahada cok para hırsı ve benciligi ona öfke duymama sebep oluyor.
yani duvar örüp huzurlu olmanın ötesine gecip, öfkenin kötü yüzünü hisetiriyor.
kendime iylik yaptım onu hayatımdan cıkarma kararı verdim.bu karar belki yanlış ama şuan en mantıklısı gibi geliyor.artık onu hayatımda istemiyorum.bir tanıdık olarak bile istemiyorum. tamirci dede bize gelseydi o köprüyü insası öyle bi günde bitmezdi.işi zor tamirci dedenin.belki imkansızlını biliyorda gelmiyordur, bunları köprü kurtarmaz diye, bari herkes evinde yerinde rahat olsun diye
tekrar tesekkürler ellerine saglık.