Tam 10 yıl önceydi, tam da bu zamanlar…
Üniversite 2. sınıftayım. Arkadaşlar soruyorlar, “Derya hasta mısın? Yüzün sapsarı. “Yok değilim” diyorum. Mevsim bahar, ama gökyüzü kapkara bulutlarla kaplı gibi geliyor bana. Ne çiçekleri görüyor gözüm, o çok sevdiğim çiçekleri, leylakları, laleleri, sonra yaza doğru kampusun her yanında sık sık açan gülleri… Ne de kuşların cıvıltılarını duyuyorum. Ne yemek var ne de uyku. Benim içim acıyor. Bana bir şeyler oluyor diyorum kendi kendime.
Ben vuslata yaklaştıkça, gizli bir el engelliyor sanki, yaklaşmak istedikçe uzaklaşıyorum. Faili hakiki Allah…Vuslata tam yaklaşmışken, sanki gaybdan bir ses işitiyorum, “hayır Ben dilemiyorum,Ben takdir etmiyorum, Ben onaylamıyorum” diyor…
Sonra o benden yüz çeviriyor… Sebep; “Derya çok değişti” demiş. Hayatımda yaşadığım en kötü günlerde yanımda olmayanın sevgisi gerçek midir? Her şey bitti diyorum defalarca, her şey bitti… Bu iki kelime o kadar acıydı ki “Her şey bitti!”…
Bir gece rüyamda, giysimin tam kalbimin üzerine gelen kısmının kocaman kırmızı bir leke olduğunu görüyorum.
Evle okul arasında gidip gelirken etrafımdaki insanlar konuşuyorlar, günlük sıradan şeyleri… Ben hiçbir şey duymuyorum. Tamamen içime, kalbime kapanmışım, başka şeyler duyuyorum…Nereye baksam kalbime, aklıma tek söz geliyor “ALLAH”.Bütün varlıkların Allah”ı zikrettiğini duyuyor gibiyim.Sanki her yerde Allah var.La mevcude illahu…
Kendimi zorlaya zorlaya, ders notlarımın üzerine gözyaşları dökerek çalıştığım finaller nihayet bitiyor ve çok şükür ki yaz tatiline giriyoruz.
Benim içim acıyor, bana bir şeyler oluyor… Her gün on binlerce tespihle ayakta zor duruyorum. Esmaül Hüsna”yı ezberliyorum okuya okuya.Ya Baki diyorum durmadan,”Allah’ım yalnızca Sen Bakisin, senden başka her şey fani”.Her secdemde yalvarıyorum,”Allah’ım gönlümü sana çevir” diye…
Keşke son sınıfta olsaydım… Okulun bitmesine daha iki yıl var ve ben iki yıl boyunca onunla aynı kapıdan, aynı sınıfa girip çıkıp, defalarca karşılaşmaya nasıl dayanırım?
Allah’a dayanıyorum ve defterimin ilk sayfasına sadece şunu yazıyorum:”Hiç kimse görmek istemeyen kadar kör değildir.”Bir daha ona hiç bakmadım iki yıl boyunca. Biz 4 yılda hiç konuşmadık, tek kelime bile.
Okulun son günü, son final sınavı… Soruları bir an önce bitirip sınav salonundan erken çıkıyorum ve hızlı adımlarla kimseyle karşılaşmadan, vedalaşmadan okuldan kaçıyorum…
Bunları yaşamadan çok önceleri kalbimin en derininde bir dilek saklardım “Allah’ım beni sana yaklaştıracak birini nasip et bana!” Kabul olmuş meğer…
“Derya çok değişti” demiş ya, varsın öyle bilsin. CANI SAĞOLSUN…
Bundan tam 10 yıl önceydi, tam da bu zamanlar…
-alıntı-
