Canım sana kanmak istiyor.
Kanmak: doymak.
Kanmak: inanmak.
“yok” olanı var saymak bir nevi bu... Senden gelen her şey kabulümdü ya, değilmiş! Bir bıçak yüreğimde, nefes almak zormuş. İnanarak tahammüle zorlasam da can’ımı yok yanına, olmuyor! Sana el olan, elim uzansa da sessizlik.
Sessizlik... Beden denen maddemde bir ruh var. İşte en acı yanım orası. Ah, ruhum kan akıtıyor. Son kez gidiyoruz birbirimizden ve zaman ruhuma dikişler atıyor...
Zorlama an, tutmaz!
Boşluk bu, dolmaz...
Sana bıraktığım senindi. Sana verdiğim senin. Lakin yüreğimi ellerimle teslim alabilir miyim?
Sana çok, bana az geliyor.