Aşk bizi çocuklaştırır. Çünkü kalplerimiz harabeye dönmemiş.
Hayatımızdan pek çok insan geçmemiş, yıpranmamış duygularımız.
Ya da böyle sevmek normalleşmemiş bizim için, vasfını yitirmemiş.
Aşkın o ayakları yerden kesen gücüne karşı koymamız daha zordur
bu yüzden. Uçuveririz, yükseklere.. Düştüğümüzde ne kadar
acıyacağını hayal edemeyiz. Hani çocuklar masaya çıkar da
sonunu düşünmeden atlar ya onun gibi...
Aşk bizde kemaldir. Biz aşk diyorsak o, beşere duyulacak zirve
bir sevgi olur, mutlak kemaline masruftur kaidesince. Kemal değilse
aşk da değildir. Hoşlanmaktan çok iyi ayırırız aşkı biz. Ne hissettiğimizi biliriz.
Hoşlanınca aşk demeyiz, kelimeyi erken tüketmeyiz.
Bu yüzden “Aşığım” diyene kıyamayız...
Aşıkken duruyuzdur. Aşka başka kanallardan su taşımayız.
Bizim için aşkın tek bir yönü vardır. Biz buna “seyr ilallah” deriz.
Burakvari bir binektir aşk bu seyirde. "İlimle buraya kadar ya talib!
İlla aşk gerek sana.." diyor Cibrilimiz.
Menzilimiz sevgili olmadığından tenler girmez devreye,
bakışlar ve çoğu zaman yüz önemsenmez.
Zarfı sıyırıp mazrufu alırız içimize. Aşkın kendisi neyse odur,
beslemeye gerek duymayız sevgilinin güzelliğiyle, edasıyla.
Aşk bitmez bizim için. Makam atlar olsa olsa... Onun bir ismi yoktur ve de.
Allah her kulunu aşık etmez biliriz.
En büyük imtihanı en sevgili kuluna verir bunu da biliriz.
Aşıkken Allah demekle aşık değilken Allah demek arasında bile fark vardır bizim için.
Cezbe içimizde coşan duyguların bir sızıntısı olabilir ancak.
Konuşmayız, anlatmayız;
nasıl ki velilerin kerameti sırsa bizim için de aşk öyle korunulası bir sırdır.
