İyi ki geldin bana..
Gelip boş olan yanımı doldurdun..
sonbaharın matemine dokunup da gizlice..
sol yanımda durdun..
ışıyan bir alev gibiydi gözlerin..
önce ılık bir rüzgarla sardı yüreğimi..
sonrasında volkanlar yokladı düşlerimi..
ve sen bir daha hiç gitmedin..
hep o serin güzde..
hep olacağın yerde..
yüreğimde..
sol yanımda.. bekledin..
bir gün..
‘her şeye inat kal’.. dedin..
karşı çıkıp da,
inadına alıp başını..
gitmedi…
bekledi gönül…
durdu ve bir nefes aldı…
gördüklerini göremediklerini bir bir saydı..
hepsinde esen ılık bir rüzgar vardı..
rüzgar tekrar tekrar sararken nefesini..
gitmedi..
gözlerini kapayıp onca söze inat..
bekledi..
gittiğin uzak şehirlerden..
dönüp de ellerinden tutmanı..
gelip de bahar gözlerinle bakmanı..
kavuşup da bir daha kopmamayı..
bekledi..
iyi ki de bekledi..
geldiğin gün anladı..
bitmemişti bu masal..
her ne kadar bitti dese de..
her ne kadar bitmesi gerekse de..
bitemedi..
bitmeyecek,
sonsuza dek sürecekti..
kaç baharları eskitecek..
kaç kez rüzgarlarla kanatlanıp da..
ellerime değecek..
saçlarımdan usulca öpüp
türkümüzü söyleyecekti..
iyi ki diyorum şimdi..
iyi ki sevdim,
ve seviyorum seni..
