Özlemekten yorulmak...

ayşeceren

Profesyonel

Mesajlar: 1,775

Kayıt tarihi: Jul 4th 2008

Konum: istanbul

1

Wednesday, 17.12.2008, 16:18

*Özlemek,bazen çoookkk özlemek...

Özlemekten yorulmak...

O insanı derinden yakıp kavuran duygunun pençesinde cebelleşmek...

Gözyaşlarına ve yüreğine söz dinletememek...

Neden asilik yaptıklarına akıl sır erdirememek...

Oysa siz bu kadar çok özlerken,özlenenin özlendiğini bilmemesi daha da çok
yakar insanın canını...

Mevsimler döner,kaç bahar,kaç kara kış geçer de özlenen gelmez...

Takvimlerden sayfalar her gün birer birer kopar...

Saat bile artık durmuştur bu vefasızlığa inat...

Bir tek kalbinin tik tak'ları duyulur...

Yürek koca bir yangın yeri olmasına rağmen hep bekler...

Bazen bir deniz kenarında gözleriniz çok uzaklara dalar...

Dudaklarınızdan yarım yamalak mecalsiz bir ''çok özledim'' dökülür...

Bazen de denize doğru yürüyesiniz gelir...

Renkler hiçbir şey ifade etmez belki de...

Rüyalar artık hep gridir...

Yanarak yıkılarak sitem edersiniz hayata...

Gülen sevdalılar canınızı olanca acımasızlığıyla kanatır...

Tutuşan ellere bakıp,boş ellerinizi gizleyesiniz gelir...

Boş ellerinizden,yaşlı gözlerinizden utanırsınız,hiçbir şeyden utanmadığınız
kadar...

Dualarınızdan düşmez adı bazen...

Kaçarsınız dost sohbetlerinden,birileri yaranızı kanatacak diye köşe bucak
kaçarsınız...

Gökyüzüne dikkat kesilip,bir martı ararsınız selam göndermek için...

Sigaradan derin bir nefes çekip,savurmak boşluğa bazen...

Tükendiğinizi hissetmek...

Ama bir gün gelir umudunu hep taşımak...

Beraber içilen bir bardak çayı özlemek...

Gezdiğiniz yolları,ellerinizi kanatan dikenleri özlemek...

Sabah yüzde beliren derin bir acı ile uyanmak...

Bütün günü,ayları,mevsimleri özleyerek geçirmek...

Ağır bir yükü her adımda beraberinde taşımak...

Güneşin sönük olduğunu,yıldızların eskisi gibi parlamadığını düşünmek...

Hep beklemek,her durakta,her şehirde beklemek...

Yağmurlu havalarda karışmak yağmur sularına...

Yalınayak belirsizliklere yürümek...

Ve şarkıların canınızı acıttığını düşünmek...

Artık sırtınızdan hiç çıkarmadığınız bir elbise ile yaşamaya alışmak...

Alnınıza yazılı gibi sırıtan özlemle yaşamaya çalışmak...

Bütün kavramları sorgulamak,korkmak bazen...

Bir gece vakti tüm iç gıcıklayan şiirleri idam sehpasına çıkarmak...

Sessizliğin koyu girdabında ''ben de yaşıyorum''diyecek hali bulamamak...

Aniden bir filmin sahnesinde burnunun direği sızlamak özlemden...

Yarınlara dair planları rafa kaldırmak,belirsiz zamanlara kadar...

Rüzgar olanca şiddetiyle eserken toprak yolda,saçlarının yüzüne sarılmasına
aldırmamak...

Her adımda toprağa damlayan damlalara,''durun''diyememek,söz dinletememek...

Daha çok özlememek için yalancı avuntular,meşguliyetler bulmak ama
başaramamak...

Kalmakla gitmek arasında kıvranmak inceden...

Küçük sitemlerin zamanla büyüyüp,haykırışlara dönüşmesi...

Bir hücreye kapatılmış gibi,aç susuz bırakılmış gibi hissetmek...

Nefes alamadığını hissetmek bazen de...

Her yüzde,her gözde aramak,hayalleri gerçekleştirmeye çabalamak...

Ve yine bir gün gelir umuduyla son bir hamle hayata sarılmak...

Bir deniz kenarında bankta oturup,gözlerinizde derin bir hüzün çok uzaklara
dalmak...

İnci tanelerinin yanağınızdan süzülmesine kayıtsız kalmak...

Boğazınız da ki düğümleri çözememek...

Yüreğin lal kesilmesi...

Sonra yapacak hiçbir şey olmadığından başınızı usulca öne eğmek...

Deli gibi,çıldırasıya özlemek...

Özlenen kendini bulmaya çalışırken,sizin kaybolmanız dehlizlerde...

Her sözden,her bakıştan yaralanmak...

Bazen avuçlarınızla sıkı sıkıya kapatmak ağzınızı,ağlamalarınız duyulmasın
diye...

Bazen utanmak güçsüzlüğünüzden...

Hangi kılıkta olursa olsun çok can yakıcıdır...

Buğulu camlara yazılar yazıp,silmek zorunda olmaktır...

Yorulmaktır bazen de küsmektir...

Evrene,hayata,özlenene...