Yaşam koşuyor ben koşuyorum yetişebildiğim o kadar çok az ben kaldı ki gerisi nereye gitti bilemiyordum, bir kaybolmuşluk hissi sarmaya başlamıştı sanki etrafımızı.
Nereye kadar koşacağım, en son ne zaman kendimle baş başa kaldım bilemiyorum. Benzer bir çarkın dişlileri arasına takılmış gidiyordum, bazen bir sabah uyandığımda bu kentteki insanların topluca başka şehirlere taşındığını, giderken beni unuttuklarını hayal ederdim. Kimse yoktur sadece binalar, yollar ve insanlığın henüz dokunamadığı doğa kalıntıları.
Gerçek olsa bunlar belki de yaşamın peşinde koşmanın anlamı olmazdı o zaman. Demek ki birbirimiz için koşuyoruz sevdiklerimiz için koşuyoruz. Hiç kimse tek başına bir anlam taşımıyor, her şey bütün içinde bir anlam kazanıyor, sevdiklerimize ulaşmak için onların yanında kendimiz olabilmek için koşuyoruz.
Ama sevdiklerimizle beraber bir yaşamın içindeyken de hep bir şeylerden korkuyoruz, görenden, duyandan korkuyoruz, sevenden korkuyoruz aşktan korkuyoruz nedenini niçinini bilemeden.
Beni bu korku duygularından ayrı tutun, ben korkmuyorum aşktan, biliyorum aşk sadece ayağını yerden kesmiyor, yüreğini havalara sıçratmıyor, aynı zamanda ezası, üzüntüsü, kuruntusu, kıskançlığı da barındırıyor, sahip olma, sahip olunma böyle bakınca cazip bişey gibi gelmiyor olabilir ama ben korkmuyorum aşktan ve başıma ne gelirse gelsin korkmayacağım.
Ben bu korku dünyasında sadece birinin gözbebeğinde yitip gitmeyi, omzunda sıcacık bir yuva olmayı, ellerimin elleri arasında kavrulmasını istiyorum, özlüyorum. Özlemek istemek bu yüreğimin çığlıkları, ben ona uymaya çalışıyorum hep, o nedenle görmüyorum, duymuyorum hiçbir şeyi, özlediğim sevgiliyi benle buluşturmaya çalışıyorum harflerimle.
Uzaklarda bir gün bir anda sanki yüreğimdeki kuşlar beni terk etmişti, sanki çiçekler bana hep arkasını dönmüştü, sonra bir şeyler oldu, sanki yaşam yeniden yazıldı, birden yağmur yağdı kurak damarlarıma, çiçek açtı gözlerimle sevgiliyi aradığım yerlerde.
Kuşlar havalanıyor bedenimle değdiğim mekanlarda, yaşamdan gittiğimi sandığım anlarda yine yeniden bir gayret görüyorum yaşamın kendisinde, hala benim elimi tutan bir melek var sanki bir yerlerde, yaşamın peşinde koşmak bir anlam kazanıyor yüreğimde.
