Ne kadar yalancıyız aslında hayata karşı, kendimize karşı, kendi içimizde. Her türlü yalanlarla birlikte yaşıyoruz hayatımızın her anını. İlişkilerimizde yalan söylüyoruz, kendimize yalan söylüyoruz, ailemize söylüyoruz…
Bir düşünün hayatınızda kaç kişi ile onu kırma, üzme korkunuz olmadan iletişim kurdunuz? Yapmadıklarımızdan yola çıkmak hoşa gider diye öyle bir giriş yaptım ama bir de yaptıklarımız? Kaç defa hiç öyle düşünmediğiniz halde arkadaşınıza saçmalamaması gerektiğini, herşeyin düzeleceğini söylediniz? kaç arkadaşınızın sizi inanılmaz rahatsız eden tavırlarına aylar, yıllar boyu sırf üzülmesin diye katlandınız? kaç defa ailenize hiç istemediğiniz halde dışarı çıkmak konusunda, sigara içmek konusunda, sevgili konusunda yalan söylediniz? kaç defa yeni tanıştığınız insanlara onların sizde güzel görebileceğini düşündüğünüz taraflarınızı yansıttınız sadece?
Evet yalancıyız, hem de hiçbir faydası olmayan bir yalancılık. Yalanın faydası olur mu? bilmem… ama bildiğim şey bu yalanların hiçbir artı değer katmadığı…
Korkuyoruz çoğu zaman yanımızdaki insanı kaybetmekten, bundan dolayı olmadığımız ama olmamız istenebilecek kişileri olup, onları oynuyoruz hep. Ailemizin yanında küfür etmeyiz, çünkü onlar bizi küfür etmiyor isek severler ya da değer verirler, aksinden ise korkarız; ya kaybedersek? ya bizi artık sevmez, artık bize değer vermezlerse? Ya da arkadaşlarımıza rahatsız edici özelliklerini söylemeyiz, söylesek de çok önemli olmadığını söyleriz, sırf üzülecek diye, sırf kaybedeceğiz korkusuyla…
Oysa bu kadar çok yalan söylediğimiz insanlar gerçekten bizim ailemiz, arkadaşlarımız, sevgilimiz olabilirler mi? Rahatsız edici hareketlerini söylüyorum diye arkadaşım olmayacak biri zaten hali hazırda ne kadar arkadaşımdır ki? beni sigara içmeyi tercih ettiğim için sevmeyecek, bana değer vermeyecek bir ailenin bana verdiği sevgi ve değer ne kadardır ki zaten? Onun istediklerini yapıyorum diye beni seven bir sevgili beni tanıyor mudur bile bilmem… İlişkilerde hep öyle olmaz mı? başlarken çok güzeldir herşey, hep her istenen olur, hep en güzeli olur, hatun kişi naz yapmamakta, er kişi de sürekli tatlı sürprizler, nazik hareketler yapmakta romantik olmaktadır… ilişki başlar, artık kendimiz olma vakti gelmiştir, çünkü sürekli öyle kalamayız… sonra kavgalar başlar: “daha önceden böyle davranmıyordun, sen değiştin!” ler, “yeter artık günde 3 kere görüşmek zorunda mıyız, her hareketimizi birbirimiz bilmesek de olmaz mı?” lar, “benim de kendi arkadaşlarım var onlarla da vakit geçirmek istiyorum, off” lar… sonra bitiş…
Her bitişi de kötüye yorarız, neden böyle oldu diye kendi kendimizi yeriz, sebebini anlayamayız… neden? anlamak istemeyiz… çok basit ve mantıklı bir açıklaması var: ilişkiyi yaşayan aslında gerçekten o kişiler değildi, karşılıklı olarak birbirlerinin seveceğini düşündükleri iki farklı insanı ilişkiye soktular, o iki farklı insan da gerçeğe dönüşmeye başlayınca birbirlerine uygun olmadıklarını düşündüler ve bitti… basit…
Her ilişki böyledir demiyorum ama çoğu ilişkideki çoğu sorun budur en temelde… ve sadece er kişi – hatun kişi duygusal ilişkilerinde değil bütün arkadaşlık, aile vs her türlü ilişkide…
Temeline inelim, neden insanlar taklit yapar, yalan söyler? birincisi kendilerine güvenmiyorlardır, bu güvensizlikten dolayı da insanların onları o şekilde sevmeyeceğini düşünürler ve başka birinin, sevilebilesi birinin kılığına girerler ki sevilsinler… ikincisi de istediklerini elde etmek için yalan söyler, taklit yaparlar, çünkü karşıdakinin ne istediğini ve aradığını biliyorlardır, o şekilde davranınca da elde ederler…
Biraz da burdan farklı bir yere geçelim… “Herkes yalan söyler, herkes taklit yapar!” … nerden mi biliyorum? çok iyi gözlem yapıyorum da ondan… bi düşünün hayatınızda samimi arkadaşlarınızın (bazı insanlar dost diye tanımlıyor bunu) size en yakın olmasının, en samimi olmasının, sürekli onlarla vakit geçirmenizin ve bunun sonunda onlara güvenmenizin sebebi ne? o insanla geçirdiğiniz zamanın uzunluğu mu? yoksa o insanla paylaştıklarınız mı?
Hayatınızda kaç defa yıllardır arkadaş olduğunuz birileri için “bunu nasıl yapar hala anlamıyorum!” dediniz? Kaç defa “yıllardır tanıyorum abi çok iyiyiz!” dediniz? Hayatınızda kaç defa en yakınlarınızın sizi anlamadığını düşündünüz? Kaç defa dostlarınızın sizi hayal kırıklığına uğrattığını farkettiniz? Çok defa mı? ya da en az 1-2 mi? O zaman hoş geldiniz kulübe… siz de yakınınızda güvendiğiniz ve değer verdiğiniz insanları geçirdiğiniz zamanla ölçüyorsunuz…
Zaman belirlemez yakınlığı, zaman tanımayı belirlemez, zaman ne kadar değer vermeniz gerektiğini belirlemez, zaman sevgiyi belirlemez… ama hep bunu tercih ediyoruz nedense…
Hiç birkaç gün geçirdiğiniz birine aşık olmadınız mı? hiç birkaç saat geçirdiğiniz birine hayatınızdaki herşeyi anlatabileceğinizi hissetmediniz mi? hiç kısa zamanda tanıdığınız biri sanki çok şey paylaşmışsınız gibi bir yakınlık uyandırmadı mı?
Bu anlattıklarımın hiçbiri gerçek bir insan değilseniz size zarar vermez, eğer sizin hayatınızda bu şekil işliyorsa devam edin derim, bu yazıyı da başka yazıları da takmayın, iyi güzel insan olmaya devam…
)
Forum Eğlence »
BUGUNKU MSN NIKINIZ NEDIR
(23.11.2009, 08:45)
Külliyen yalan!!! 
