Hâl ahvâl sorarak sana dost olur,
Güler yüzü, tatlı sözü boş olur,
Kucak açıp ona gönlün hoş olur,
Sonunda ezası var dedikoducunun.
Seni kıskanır da hep içi yanar,
Yok yere çeşitli kusurlar bulur,
Tez öldürmenin çarelerini arar,
Utanmaz yüzü var dedikoducunun.
Ziyanlar düşünür, gelse elinden,
Kem göz ile dört tarafı gözleyen,
Tekmeleyip temizle gittiği yoldan,
Huyundan halk bîzardır dedikoducunun.
Ağzı “göje” gibi kaynayıp durur1,
Mülayım adamı gözleyip durur,
Çekip, dokundurup oynayıp durur,
Yersiz alayı var dedikoducunun.
Mihman olup gelip ekmeğini yer,
Mahzenine girip varın yoğun yer,
Evinden çıktığında canını yer,
Haramîlik işi var dedikoducunun.
Bir sözünü iki edip götürür,
Dostlar arasına ateş düşürür,
Kim faydalı ise ona çok gelir,
Doymaz gözü var dedikoducunun.
Gökteki aya elini uzatır,
İçi yanınca öfkelenip kızar,
Yâr, dostunun yuvasını da bozar,
Hıyaneti vardır dedikoducunun.
Kendisini düşünüp yaltaklanır,
Her gün hiç bitmeyen sözler konuşur,
Menfaati için at gibi koşar,
Kendince bir kârı var dedikoducunun.
Başkasının malıyla zenginleşir,
Rahat durmaz, birin kötüler durur,
Etrafına zehrini saçıp durur,
Çirkin fikri vardır, dedikoducunun.
Biri işi ile görünse göze,
Gelip kötüleyip çıkarmaz yüze,
Onun hiç iyilik işi yok özge,
İftira yönü var, dedikoducunun.
Az bir şeyi görse bağırıp gider,
Toz gibi tutuşup yanar da gider,
Yerinden düşsün diye talep eyler,
Kötü huyu vardır, dedikoducunun.
Sonun düşünmeden arkandan satar,
Eğer cebir görsen, sevince batar,
Haksızlıktan yakıp belâya salar,
İsimsiz dilekçesi var, dedikoducunun.
Birinin işine eline sokar,
Yalanıp yalvarıp başını tıkar,
Sonra ciğer gibi kalkıp da şişer,
Gönlünde kötülük vardır, dedikoducunun.
1 Ağzı “göje” (tahıllardan yapılan bir yemek) gibi kayna-: Çok konuşmak, durmadan çan çan konuşmak.
