AllaTurkaa

Yüreğimde bir sızı vardı...
Solumda...
Seni kaybettiğim günden bu yana...
Bana sadakatimi ve aşkımın büyüklüğünü hatırlatırdı...
Yerli yersiz dikiliverirdi karşıma anılar...
Her yüzde bir benzerlik görme çabası olurdu ;her adımımda...
Sonbahar seni taşırdı vagon vagon bana...
Takvim yaprakları ömrümden geçen günlere değil senden ayrılmanın matematiksel hesabına ayna tutarlardı...
Kulağıma çalınan şaRkı şarKımızsa hayatî önem arzederdi...
Hiç olmadık bir yerde hiç beklenmedik bir zamanda geleceğine dair hayaller kurulurdu...
Sızım sızım sızlardı sol yanım...
Gözlerim sağnak yağışlı mutluluklar parçalı bulutlu/umutlu...
Sızım vardı bir zamanlar...
Gecelerin karanlığına kafa tutan Ay ve yardımcıları milyonlarca yıldız...
Bahara; eşlik eden rüzgarlar bereketli nisan yağmurları...
Limse kâinat bile tek başına değil...
Yalnızlığın bir tek Yaratcıya yakıştığını bildiğim halde
Beni bir başıma bırakışından sonra
Ne kadar daha bu sızıyla yaşarım sandım ki...
Geceye kafa tutacak kahramanımsız...
Ömrümün baharı olamayan yitirdiğim rüzgarımsız...
Unutmuyormuş insan
Unuttu derlerse bu koca bir yalan...
Zorla hatırlamana mani oluyormuş eksiltip de giden
Giden ve bir daha gelmeyen...
Unutmaz asla insan
Umut etmekten vazgeçirildiği gün hatırlamaya gücü kalmıyormuş yüreğin...
uUnutmuyormuş
Sadece yüreğinde sızıyla varolanın ölmesini sessizce izliyormuş insan...
Artık sızımsızım...


Alıntı.