AllaTurkaa

Boş bir çuvalım, izninizle kendimi yere bırakıyorum...

Bir çuval gibi olduğumuz zamanlar vardır hani…
Hani, taşıyamayız ağırlığımızı, minik bir kelebek konsa omzumuza, altında ezilecek durumda
hissettiğimiz…
Bırakmak isteriz hani kendimizi boş bir çuvalmışçasına…
Hani her şey de üst üste gelir sanki, haberleşmişcesine…
Offf… Sıkar da sıkar bir eller yüreğimizi…
Ne ağlamak kafidir o anlarda, ne yorganın altına saklanmak…
Yediğimiz yemeğin de tadı yoktur nedense…
Bir taraftan, hadi silkelen deriz kendimize, bir tarafımız acır dururuz halimize…
Her bir kolumuz, bacağımızda ipler var gibidir, hani…
Her bir ipi çekiştiren onlarca, yüzlerce… Hatta binlerce kişiler…
Offf… Gelmeyin üstüme…
Rahat bırakın beni!...
Diye söyleniriz, ya içten içe, ya da çığlık çığlığa haykırmak isteriz tüm dünyaya!...
Çok doluyuzdur, çok…
Böyle durumlarda, az bir parça bırakmak gerek kendini, yere…
İnsanız neticesinde…
Yapabileceğimiz şeyler vardır, gücümüzün yetemeyeceği şeyler…
Her şeyin mükemmelini de yapmak zorunda değiliz ki zaten!...
Zaten yaşam bir dersten ibaretken…
Bilmek gerekir ki, mümkün değil, her şey olamaz kontrolümüz altında…
Kontrol edemeyeceğiz şeyleri bir kenara ayırmak gerekir…
Ne kaybetmeye korktuğumuz mutluluklarımız, ne altından kalkamayacağımızı sandığımız
sorunlarımız…
Ohhh… Sanki biraz açıldım mı ne!...
Kendi hatalarımızı deşeriz, karşı tarafı suçlarız…
Canımızı acıttıkça acıtır… Kanattıkça kanatırız…
Her şeyden önce şunu bilmeliyiz:
Hatalarımız da olacaktır… Eksiklerimiz de…
Becerilerimizde… Beceriksizliklerimizde
Bugün kabul ettim en sonunda…
Canım ne çok sıkkındı bir bilseniz… Günlerce…
Şu an çuvalımı boşalttım, içine taze umutlar doldurdum…
Herkesin var oluşunun bir anlamı var…